Kanał Sueski

17 listopada 1869 roku oddano do użytku kanał Sueski łączący morze Śródziemne z morzem Czerwonym. Kanał miał długość 161 km, szerokość od 61 do 91 metrów oraz głębokość 11 metrów. 

Na początku I wojny światowej, Imperium osmańskie usiłowało zająć Egipt i przerwać komunikację na kanale. 3 lutego 1916 nastąpiło natarcie od wschodu tureckiej 4. Armii, w bezpośrednim pobliżu Kanału Sueskiego, lecz Turcy zostali tego samego dnia odparci, przy pomocy artylerii okrętów na kanale, tracąc 1300-2000 ludzi. Podczas II wojny światowej bezpośrednio nad kanałem nie toczyły się walki – ofensywa państw osi została zatrzymana pod Al-Alamajn. Po uzyskaniu w 1922 niepodległości przez Egipt, Brytyjczycy zmuszeni zostali do ewakuacji swych baz wojskowych ze strefy kanału, który w 1956 został znacjonalizowany przez Nasera. Nacjonalizacja kanału była przyczyną wojny sueskiej 1956 prowadzonej przez wojska izraelsko-francusko-brytyjskie przeciwko Egiptowi. W czasie wojny sześciodniowej w 1967 wschodni brzeg kanału został obsadzony przez wojska izraelskie, a żegluga na kanale – wstrzymana. Po wojnie Jom Kippur w 1973 i przywróceniu kontroli Egiptu nad obydwoma brzegami kanału, w lutym 1974 podjęto wstępne prace nad oczyszczeniem kanału oraz jego odbudową i modernizacją. 5 czerwca 1975 nastąpiło ponowne otwarcie kanału i udostępnienie dla żeglugi.

W miarę budowy coraz to większych statków kanał okazał się w pewnym momencie zbyt płytki dla największych zbiornikowców, które płynąc z ładunkiem ropy naftowej z Zatoki Arabskiej do Europy muszą okrążać Afrykę i nadkładać 7,5 tys. km drogi. Dlatego w 1976 r. oddano do użytku (z trzyletnim opóźnieniem spowodowanym wojną izraelsko-arabską) rurociąg długości 320 km, biegnący wzdłuż kanału z portu Ajn Suchna nad Zatoką Sueską do przystani Sidi Kerir (ok. 35 km na zachód od Aleksandrii) nad Morzem Śródziemnym. Dzięki rurociągowi, który otrzymał nazwę Sumed – który przesyła ok. 115 mln ton ropy rocznie, czyli 20% jej konsumpcji w Europie – jedne zbiornikowce wypompowują ropę w Zatoce Sueskiej, a inne ładują ją na wybrzeżu Morza Śródziemnego i transportują dalej. Koszty budowy ropociągu i towarzyszącej mu infrastruktury (porty, zbiorniki i stacje pomp) pokrył Egipt przy dużej pomocy Arabii Saudyjskiej, Kuwejtu, Kataru i Abu Zabi.